حقيقت اينه كه ادم كم كم خودش رو ميشناسه. مثلا بعد اين همه سال من تازه فهميدم كه خودم خيلى خيلى مهم ترينم و بقيه به يه ورم هستن. يعنى در واقع نياز من به بقيه هم به خاطر خودمه. اين كه اينقدر فاكداپم خب اصلا خوب نيست. اما اين كه يهو تو ظهر يه روز خيلى معمولى وقتى رو تخت دراز كشيدم بعد از مدت ها كه تلاش كردم ادم به تخممى باشم، بسيار ناخوداگاه و اوت او نووِر هستش بله. حالا فقط كافيه پيكان توجه رو از سمت ديگران كج كنم بيارمش سمت خودم. خيلى منبع
درباره این سایت